مطابق تحقيقات زمين شناسان دوران ناپديد شدن دايناسورها و پديدار شدن لايه هاي سنگ گچ كه حاصل خشك شدن درياها بوده بسيار قديمي تر از ايجاد تمدن بر روي زمين است.

شواهد نشان مي دهد قدمت برخي از آثار گچي بجا مانده در فلات آناتولي و سوريه به 9000 سال قبل باز مي گردد. همچنين ثابت شده است كه تمدن هاي سومري ، آشوري، مصري ، يوناني و رومي كه در سرزمين هاي نزديك به هم حكومت مي كردند و قطعا با يكديگر تعامل داشته اند نيز از آن به عنوان مصالح ساختماني استفاده مي كرده اند.

معروف ترين و مهمترين موارد كاربرد سنگ گچ در آن دوران ساخت زيور آلات و مجسمه هايي از جنس آلبسترون كه نوعي سنگ گچ نيمه شفاف بوده و احتمالا نام آن از نام شهر آلابسترون مصر گرفته شده می باشد.

اما تاريخ استفاده بشر از سنگ گچ به عنوان اندود گچي جهت سفيدكاري ديواره مقبره ها به بيش از پنج هزار سال پيش در كشور مصر مي رسد كه با حرارت دادن سنگ هاي گچ در كنار آتش آن را به پودر تبديل نموده و سپس با مخلوط نمودن پودر حاصله با آب براي روكش آجر و سنگ استفاده مي كردند.

انسان در طول قرون متمادي و در نقاط مختلف جهان در خصوص عمل آوري و استفاده از گچ مهارت هاي گوناگوني كسب نموده است. در سال هاي 1700 ميلادي پاريس مركز گچ بود (گچ پاريس) چرا كه تمامي ديوارهاي خانه هاي چوبي براي جلوگيري از آتش سوزي با گچ پوشيده مي شد. پادشاه فرانسه اين قانون را بعد از اينكه لندن در سال 1666 ميلادي در اثر آتش سوزي از بين رفت اجباري نمود. تركيب شیمیایی گچ برای اولین بار در فرانسه مورد شناسايي قرار گرفت و نتايج استفاده از آن در احياي خاك از سال 1700 ميلادي به خصوص به عنوان يك كود طبيعي حاوي كلسيم و گوگرد بر روي محصولاتي مانند سبزيجات ، بادام زميني ، پنبه و سيب زميني طي يك تحقيق علمي براي نخستين بار توسط لاووازيه شيميدان فرانسوي در قرن 18 منتشر شد. در قرون بعد فرهنگ استفاده از گچ در ميان جوامع به گونه اي توسعه يافت كه امروزه بيش از 100 كشور جهان مصرف كننده بيش از 100 ميليون تن سنگ گچ هستند.

 تاريخچه گچ در ايران

 در ايران نيز گچ رابطه نزديكي با صنعت ساختمان سازي داشته و از دوران پيش از اسلام (2500 سال پيش) يكي از مصالح ساختماني سنتي ايران بوده است. گچ در پوشش قوسي كانال ها در قسمتي از بناهاي تخت جمشيد از دوره هخامنشي به يادگار مانده است. ملات گچ در دوره ساسانيان در اسكلت سازي بناها و همچنين جهت نماسازي كاربرد فراوان داشته است.

 يكي از پديده هاي هنري در معماري بي همتاي ايران، هنر گچ بري است كه در كاوش هاي باستان شناسي نمونه ها و نشانه هايي از رواج اين هنر در روزگار ساساني به دست آمده است. بطور كلي آثار گچ بري را در دوره هاي مختلف ايران مي توان مشاهده كرد. براي نمونه در دوره سلجوقي مسجد جامع ساوه و مسجد علويان در همدان – در دوره ايلخاني به بقعه بايزيد بسطامي در بسطام- در دوره تيموري به بقعه شيخ احمد جامي در تربت جام – در دوره صفويه به كاخ عالي قاپو در اصفهان – در دوره زنديه به عمارت كلاه فرنگي در شيراز و در دوره قاجار به كاخ گلستان در تهران مي توان اشاره نمود.

 تا قبل از سال 1340 در ايران ، گچ تنها وسيله ابتدايي و با تكنولوژي پايين بوده و به روش سنتي توليد مي گرديده است. رشد شهرسازي، نامرغوب بودن محصولات ، عدم توليد انبوه و بالا بودن قيمت تمام شده در آن دوران در روش توليد سنتي انگيزه لازم را جهت سرمايه گذاري و تاسيس كارخانجات گچ ماشيني در ايران فراهم نمود.

ذخاير عمده گچ در جهان بالغ بر 3/3 ميليارد تن مي باشد كه اين رقم حداقل بوده و تا مقادير خيلي زيادتري قابل پيش بيني است.